کمیته‌ی ورزشی اتحادیه‌ی صلصال دوره‌ی جدید فعالیت‌هایش را با اشتیاق و انگیزه‌ی مضاعف آغاز کرده است. آقای منیر واحدی که از اعضای فعال و باتجربه‌ی هیئت مدیره‌ی اتحادیه است، به عنوان مدیر جدید کمیته‌ی ورزش انتخاب شده است. ایشان با علاقمندی فراوانی که به ورزش دارد، طرح‌ها و ایده‌هایی خلاقانه دارد که امید است بتواند برنامه‌های مورد نظرش را در انجام بدهد.
این گزارشی است که آقای واحدی از تمرینات تیم فوتبال اتحادیه‌ی صلصال نوشته است:
«ما مثل همیشه با انرژی تمرین‌های خود را شروع می‌کنیم و با همکاران پرتلاشم آقای سینا سیفی مربی تیم فوتبال و آقای نثاراحمد رحمانی مربی والیبال برنامه‌هایی هدفمند و درازمدت داریم. امید که بتوانیم با عشق و علاقه و پشت‌کار بر همه‌ی چالش‌ها فایق بیایم. یک جمله‌ی کلیشه‌ای درباره‌ی فوتبال است که می‌گویند: «چه چیزش به تو می‌رسد.» سهم ما بزرگ شدن و قوی‌تر شدن است. در رمان زیبای وداع با اسلحه، وقتی همسر اینری می‌گوید: «بیا جنگ را کنار بگذاریم و درباره‌ی چیزهای دیگر حرف بزنیم.» قهرمان داستان جواب می‌دهد: «جنگ همه جا را گرفته و هیچ کناری باقی نمانده که جنگ را آن‌جا بگذاریم.» فوتبال نیز چنین نقشی را در زندگی ما دارد. دو دهه از قرن بیست‌ویکم گذشته و زندگی آدم‌ها به سرعت برق و باد در حال تغییر است. می‌پرسیم در عصر صنعت و ارتباطات که هیچ چیزی در زندگی بشر پایدار نیست، جای فوتبال دقیقا کجاست؟ خیلی از تفریحات و سبک زندگی‌ها هر روز عوض می‌شود. اما فوتبال با قدرت سر جایش است. شاید در نگاه اول عظمت فوتبال را در جذابیت، هیجان و غیر قابل پیش‌بینی بودنش بدانیم، ولی جایگاه فوتبال عمیق‌تر از این‌ها است. فوتبال برای مردم جلوگاه زندگی است. انعکاس تمام چیزهایی است که مردم در طول عمرشان احساس می‌کنند. تصویری از تمام موفقیت‌ها، شکست‌ها، شادی‌ها، غم‌ها، وفاداری و احترام است. فوتبال مثل زندگی کردن است. گاهی در آخرین لحظه از چنگ مرگ فرار می‌کنی و به نوک قله می‌رسی. گاهی مثل فرمانده هزار بار می‌جنگی و خودت را نجات می‌دهی، ولی باز هم مرگ در انتظارت است. عشق و وفاداری همیشه با سختی کشیدن معنی پیدا می‌کند. آدم‌ها هم به شکل عجیبی مشتاق این سختی‌هایند. به دست آوردنِ ثروت و موفقیت قربانی می‌خواهد و وفاداری همان قربانی است.
زنده باد ورزش.